Mulgildie, The Place To Be! Bunyips, Ghosts and Rum(ors)

While I’m writing this, I’m already on the train back home, I made my first step back on German ground this morning at 8.54 AM. It is strange to be back, to be surrounded by Germans (not that this wasn’t the case in a lot of places in Australia…), look out the window and see nothing but green paddocks and towns that are situated so close to each other, they could be one. I got to the train station and had no cash money to buy food from. In my own country! Strange feeling... I’ve spent the last couple days in Bangkok. Even though I felt a bit lost when I first arrived there after having left Australia for the first (and last) time in a whole year (yes, I was very emotional, don’t judge), I was really glad I did this little trip before returning to Germany. I realised that my stay in Thailand distracted me from the awful feeling of being away from the place I’ve called „home“ for the last 12 months, it turned out being a perfect transition between the end of my travel adventure and going back to normal life. I had a lot of time to reflect on the whole experience I’ve made and how it might have changed me as a person, I slowly started to accept the fact that there has to be an end to everything and to look forward to all the exciting new life events that will happen in the near future.

Ik zit alweer in de trein op weg naar huis, vanochtend om 8.54 uur zette ik voor het eerst weer voet op duitse bodem. Het is een vreemd en toch weer vertrouwd gevoel om terug te zijn, overal duitse gespreksvlarden om me heen te horen (niet dat dat op bepaalde plekken in Australie niet het geval was, ze zijn echt overal…), het raam uit te kijken en alleen maar groene weilanden en dorpjes voorbij te zien trekken, die zo dicht bij elkaar liggen, dat ze in Australie gewoon als één dorp zouden worden beschouwd. Ik kwam van het vliegveld naar het treinstation met geld uit vier verschillende landen, maar geen enkele euro in mn zak. Ik ben de laatste paar dagen in Bangkok geweest. Ondanks het verloren gevoel dat ik bij aankomst had, ben ik uiteindelijk heel blij dat ik deze overgang van Australie naar Duitsland heb gehad. In Thailand heb ik tijd gehad om mijn „post-Australia-depression“ ,zoals ik het maar heb genoemd, een beetje te laten gaan, wat het makkelijker maakte om een paar dagen later weer naar huis te vliegen. De nieuwe indrukken van deze (voor mij) vreemde cultuur leidden mij een beetje af van de negatiefe gedachtes die het einde van elke reis met zich meebrengt. Ik heb ondertussen echt weer zin om een nieuw „avontuur“ aan te gaan!

I know that I’m extremely far behind on my public „travel journal“ , and writing about the missing bits and pieces while I’m already sitting at home will certainly be a little strange, might even feel wrong, but I’m very determined in finishing my story, so I’ll just wing it and make the best out of it…

After I finished the East Coast, I had to find a new job to fill up my (at that point empty) travel fund. As soon as I got to Cairns, I started looking for all sorts of jobs all over Australia, as I didn’t really care about the what’s, how’s and where’s. I ended up taking a 24-hour-bus ride back down to a tiny country town „in the middle of bumfuck“ as some locals would say. I worked in the only pub in town (that apparently had a real ghost living in room 2) which soon became one of my favorite places in Australia (I still can’t believe how ironic that sounds). Together with my partners in crime Melanie and Lorianna, we had the most amazing, crazy and sometimes terrifying but unforgettable time, trying to make the best out of all of it.

Nadat ik bijna drie maanden langs de oostkust was gereisd werd het weer tijd voor een baantje om een nieuw travel budget op te zetten. Zodra ik in Cairns aankwam begon ik vrijwel meteen te zoeken naar banen in heel Australie, het maakte mij niet zo veel uit waar ik zou belanden en wat ik zou moeten gaan doen. Ik nam de bus terug naar het zuiden van Queensland en belandde 24 uur later in een klein plaatsje namens Mulgildie, „in the middle of bumfuck“ zoals de locals daar zouden zeggen, een dorpje met hooguit 100 mensen en een heeuuleboel koeien. Ik werkte daar twee maanden lang in de (enige) country pub in het dorp (waar er volgens geruchten een spook in kamer 2 rondzwerft), een plek die al snel een van mijn favorieten werd (hoe raar dat ook klinkt, van alle geweldige stranden, berglandschappen en koraalriffen die ik heb gezien…). Samen met Melanie en Lorianna, mijn collegaatjes en goede vriendinnen, hebben we een enorm gafe en indrukwekkende tijd gehad die ik niet zo snel zal vergeten!

The Mulgildie pub is probably the place where I met my first „real“ Aussies, the farmers, the hard workers, the rum-drinkers (of course you could only drink „Bundy-rum“, the local rum brewed in Bundaberg, two and a half hours away from town), the footie-lovers, the cowboys and the pool-players (I actually played my first game of pool EVER in this pub!). It doesn’t take long to remember faces and names of regulars that come to the pub nearly every day, after a little while you start to learn who drinks what sort of beer/spirit/wine and how they like their steak (though I must admit that I had a hard time remembering food preferences, I apologize guys…). 

 

In de pub ben ik voor het eerst in contact met „echte“ Australiers gekomen, de boeren, handwerkers, bouwvakkers, loodgieters, leraren, rumdrinkers (natuurlijk word daar alleen maar de enige echte „Bundaberg Rum“ gedronken, die in het gelijknamige stadje Bundaberg, twee en half uur van Mulgildie vandaan, gedestilleerd wordt), de „Footie“-fans, de cowboys en de biljardspelers (ik heb mijn allereerste potje biljard in deze pub gespeeld!). Met locals die bijna elke dag rond dezelfde tijd langskomen, onthoud je snel gezichten, namen die bij de gezichten horen, welk soort bier/wijn/etc ze drinken en hoe ze hun biefstuk willen hebben (alhoewel ik dat soms nog best wel lastig vond..).

Ol Col aka. "Colliewollie"

Of course, the place wouldn't be a real country with its GO-culture. Locals often came in just to hear the latest gossip in town or rumors from the people next-door in the Big City of Monto, where there was a heated rivalry was going on between the two local pubs, very entertaining!

On workdays, we had „our guys“, the construction workers, staying in the rooms at the back. We tried to keep them happy with alcohol and food, and in return they provided plenty of entertainment during our shifts.

Mulgildie zou toch niet een echte "country town" zijn zonder de schandalige roddels die voor de pub werden verspreid en doorgegeven! Zo was het heel makkelijk om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen rondom de uit de hand gelopen competitie tussen de twee bars in het naastgelegen dorp.

Op werkdagen kwamen onze „guys“ de bouwvakkers, die bezig waren met de weg een kilometer verderop, die wij met eten, drinken en slaapplaatsen voorzagen. Het was altijd een gezellige boel bij elkaar, we hebben erg leuke avonden met deze mensen gehad!

Unfortunatly, I didn't take a lot of pictures while working, so this is the only one with some of the awesome people that we met in it.

We devellopped some sort of obsession with Julie’s homemade apple crumble and sticky date pudding, especially at night on the veranda (WITH ice cream and home made caramel sauce of course). Trying to compensate this new (extremely unhealthy) habit, I started going for a run every now and again, until I got a sign from a higher power that made me realize that running is bad for you and actually really dangerous!

Mel en ik waren helemaal gek van Julie’s (onze bazin) zelfgemaakte apple crumble en sticky date pudding, die we vaak stiekem s’nachts op de veranda op zaten te peuzelen. Op zoek naar een soort van compensatie ging ik af en toe een rondje hardlopen, totdat ik me realizeerde dat hardlopen gewoon slecht voor je is en ik er maar weer mee gestopt ben…

 

Some of our best buddies were the adorable local dogs (I miss you Boof!) and we even had our own little kitten Mitzi, she loved chicken… But everyone always made sure that they stayed away from Julie’s three German Sheppards, they definitely knew how to protect the pub from unwanted guests (except for little Angie, she just wanted to play).

We werden beste maatjes met een paar ontzettend lieve buurthonden en we hadden zelfs ons eigen kleine poesje dat we Mitzi doopten, wat hield ze toch van kip… Maar iedereen bleef altijd maar een beetje uit de buurt van de drie duitse herders die Julie soms meenam naar de pub, die drie wisten heel goed hoe ze ongewensde gasten uit het huis moesten houden (behalve kleine Angie, die was zo speels als wat!)

We didn’t have a lot of freetime, which made us appreciate our (half) days off even more! We cruised around the area with an esky full of cold beer and sandwiches in the boot, went pub crawling in the next town (which had TWO pubs!), not knowing how the hell we were going to be back for work the next morning (but it always worked out somehow), visited the dawn service at 5.30 AM on ANZAC day (that day gave me the nickname Dutchie Doodle) and drove buggies and quads on Arthur’s farm.

We werkten vrijwel 24/7, waardoor we onze vrije uurtjes erg leerden te waarderen! We zijn een dag met een koelbox („esky“) vol bier en boterhammen op weg gegaan om een rondje door de omgeving te maken, deden een pub crawl in het volgende dorp (dat had TWEE pubs!), hebben een herdenkingsceremonie bijgewoond om half 6 s’ochtends op ANZAC day en zijn met buggies en quads rondgeraced op het erf van Arthur, een van de (vele) boeren in het dorp.


OUR LITTLE ROADTRIP TO GAYNDAH WITH COL:

DAWN SERVICE ON ANZAC-DAY:

ARTHUR'S FARM ON THE PLATEAU:

MONTO SHOW:

THE BUNYIP HOLE:

MUNGUNGO PUB:

CANIA GORGE NATIONAL PARK:

I’m trying to put these two months into words, and it's so much harder than I thought! It was such an intense experience, who would have thought that I would have such a crazy and memorable time in a place like Mulgildie? But it happened, and I’m so glad I made my way down there, the place and its people did a lot to me. I even found my way back to the pub a few weeks ago, just before I left the country, to say hi to everyone that was still there, to play my last games of pool and to reunite with a few good friends.

Ik vind het heel moeilijk om deze twee maanden te beschrijven. Deze tijd was een heel bijzondere ervaring, eentje die ik zeker niet zal vergeten. Wie had er nou gedacht dat ik in een klein miezerig dorpje als Mulgildie zo’n geweldige en leerzame tijd zou hebben? Want dat was het toch echt, en ik ben zó blij dat ik er (toevallig?...) terecht ben gekomen, ik had deze plek en de mensen niet willen missen. Ik ben er zelfs nog een tweede keer langs geweest een paar weken geleden, net voordat ik het land zou verlaten, om iedereen nog eens gedag te zeggen, mijn laatste potjes biljard te winnen en een paar goede vrienden terug te zien.

To the whole Mulgildie-gang, thanks for being part of these crazy two months, hope to see y’all again some day! Miss all of you heaps!